اسیدهای چرب ترانس: متحد یا دشمن سلامتی؟

اسیدهای چرب، به‌عنوانِ مهره‌های کلیدی در ساختار چربی‌ها و روغن‌ها، نقش محوری ایفا می‌کنند. در این خانواده، نوعی خاص به نام اسیدهای چرب «ترانس» وجود دارند که غیراشباعی هستند و به دو دستۀ طبیعی و صنعتی تقسیم می‌شوند. اسیدهای چرب ترانسِ مصنوعی را انسان از طریق فرآیندی شیمیایی به نام «هیدروژناسیون» در آزمایشگاه تولید می‌کند که روغن‌های مایع گیاهی را به روغن جامد تبدیل کرده و به افزایش ماندگاری و طعم لذیذ غذاها کمک می‌کند. در واقع، هیدروژنه‌کردن، غذا‌ها را از فساد حفظ می‌کند و علاوه بر ارزان‌بودن، طعم مطلوبی نیز به غذا می‌دهد. چربی‌های ترانسِ طبیعی را هم می‌توان در بسیاری از محصولات حیوانی از جمله شیر و گوشت یافت.

مزایای ظاهریِ اسیدهای چرب ترانس می‌توانند تصویر گمراه‌کننده‌ای ارائه دهند. این اسیدها، به‌ویژه نوع صنعتی آن‌ها، می‌توانند خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی‌عروقی را افزایش دهند. این واقعیت، اهمیت کنترل مصرف این چربی‌ها را نشان می‌دهد. برای افراد سالم، توصیه می‌شود که حداکثر دَه درصد از کل چربی‌های مصرفیِ روزانه، مصرفِ این نوع چربی باشد. به این معنا که مصرف محصولاتِ حاوی این چربی‌ها مانند روغن‌های جامد، گوشت‌های فرآوری‌شده مثل سوسیس و کالباس و فست‌فود باید به حداقل برسد. همچنین، در صورت وجود بیماری‌های قلبی‌عروقی، چاقی یا دیابت توصیه می‌شود که میزان مصرفِ این چربی‌ها حتی کمتر از این حد باشد.