همیشه سؤال می‌شود که در طول روز چند وعده غذا بخوریم. آیا خوردن سه وعده الزامی است یا ما می‌توانیم با مصرف تنها دو وعده بدنی سالم داشته باشیم. این‌ها سؤال‌هایی هستند که همیشه ذهن ما را مشغول می‌کند. در این مطلب قصد داریم به بررسی این موضوع بپردازیم تا ببینیم نظر متخصصان درباره تعداد وعده‌های غذایی مصرفی در طول روز چیست. در ادامه پس از خواندن مطلب، قابلیتی به شما معرفی می‌کنیم که راهکار شما در تنظیم تعداد وعده‌های غذایی روزانه‌تان است.
چند وعده غذا در طول روز بخوریم؟
غذاخوردن و دفعات آن در طول روز، الگوی جهانی ندارد، اما از قدیم سه وعدۀ صبحانه، نهار، شام در سراسر دنیا مرسوم بوده است. در سالهای اخیر حتی مصرف 6 تا 8 وعده یا غذاخوردن در فواصل 16 ساعته بین وعده‌ها هم، پیشنهاد شده است. البته بحث‌ها و نظرات متفاوت درباره بهترین تعداد وعده غذایی در طول روز، قضیه را کمی پیچیده کرده است. براساس نظر بسیاری از متخصصان، خوردن 5 تا 6 وعده در روز، از کُندشدن متابولیسم جلوگیری می‌کند. در واقع سرعت متابولیسم، میزان کالری‌هایی است که بدن شما در یک دوره زمانی می‌سوزاند و احتمالاً دفعات غذاخوردن می‌تواند روی آن اثرگذار باشد.
گرچه برخی می‌گویند هر چه تعداد وعده‌های کوچکِ غذایی بیشتر باشد، مثلاً 8 یا 10 وعده، سرعت متابولیسم هم بالا می‌رود. ایشان معتقدند که هضم‌کردن یک وعدۀ کوچک، سوخت‌وساز را اندکی افزایش می‌دهد. سوخت و ساز ناشی از هضم غذا، «اثر حرارتیِ غذا»نام دارد. محاسبات نشان داده‌اند اثر حرارتی سه وعده غذای 800 کالری به اندازۀ شش وعدۀ 400 کالری است و تعداد وعده تاثیری روی افزایش متابولیسم ندارد، پس این جنبه تایید نشده است.
نکتۀ دیگری که مطرح شده، این است که اگر در روز کمتر از سه وعده غذا بخوریم، بیش از حد گرسنه می‌شویم و بیش از حد غذا می‌خوریم چرا که بدن نگران بقای خود می‌شود. مثلاً اگر صبحانه نخوریم ظهر احساس سردرد، افت قندخون و لرز می‌کنیم، در وعده ناهار یا شام، حجم زیادی غذا می‌خوریم و در ادامه موجب چاقی خواهد شد. پس کم‌کردن وعده‌ها به کمتر از 2 وعده توصیه نشده است، چون می‌تواند تعادل وزنی را به هم بزند.
جالب است بدانید برعکس این نظر هم وجود دارد. مطالعات نشان داده‌اند اگر در روز وعده‌های خیلی زیادی هم نوش جان کنید بیمار می‌شوید. نتایج برخی تحقیقات مشخص کرده، مصرف بیش از 6 وعده در روز، خطرِ ابتلا به برخی بیماری‌ها را بالا می‌برد. پس توصیه می‌شود تعداد وعده‌ها به 2 تا 3 وعده تقلیل یابد تا التهاب در بدن کاهش یافته، ریتم بدن تنظیم شود، استرس محدود شود، باکتری‌های روده را متعادل سازد و مزایای سلامتی برای بدن به ارمغان آید.
در سالهای اخیر، محققان معتقدند استفاده از وعده‌های کوچک‌تر به‌جای وعده‌های حجیم، مناسب‌تر است؛ چون خطر بیماری‌های مزمن قلبی را کم می‌کند و موجب کاهش وزن می‌شود. مزایای دیگری هم برای وعده‌های کم‌حجم تعیین شده است، مثل احساس رضایت و سیری بیشتر، پیشگیری از افت انرژی، تثبیت قندخون و پیشگیری از بیش‌خوری. ایشان معتقدند تعدد وعده‌های غذایی با حفظِ تعادل چربی خون و کاهشِ بیماری قلبی مرتبط است ضمناً باعث کم‌شدن کلسترول خون هم خواهد شد.
خوردن وعده‌های بیشتر، احتمال دریافت مواد مغذی بیشتر را افزایش می‌دهد و احتمالاً نیاز بدن به درشت‌مغذی و ریز‌مغذی‌هایی مثل آهن، منیزم و روی را تأمین خواهد کرد. یعنی با افزایش وعده، سبزیجات، میوه، حبوبات، مغزدانه و غلات بیشتری استفاده می‌شود. فقط باید دقت شود هله‌هوله جای غذای اصلی را نگیرند؛ چون حجم بالایی از قند و نمک و چربی مصرف می‌شود که برای سلامتی مضر هستند.
جمع‌بندی: مصرف منظم وعده‌ها، کلید سلامتی
همان‌طور که خواندیم، بحث‌های متفاوتی برای تعداد وعده‌های مصرفی در طول روز وجود دارد؛ اما این موضوع در مقالات علمی مختلف مطرح شده است که باید در طول روز حداقل سه وعده غذا بخوریم. وب‌سایت حس‌تازگی با قابلیت ویژه‌ای به نام برنامه هفتگی به شما کمک می‌کند تا برنامه‌ریزی منظمی برای وعده‌های غذایی خود داشته باشید. با این قابلیت شما می‌توانید صبحانه، ناهار و شام خود را از پیش تعیین کنید تا دیگر به‌خاطر ناآگاهی از وعده‌های بعدی‌تان، مجبور به حذف وعده یا مصرف غذاهای ناسالم نشوید. پس با ورود به وب‌سایت حس‌تازگی و استفاده از قابلیت برنامه هفتگی به سلامت بدن خود کمک کنید.
منابع
- https://www.healthline.com/nutrition/how-many-meals-per-day#:~:text=Optimal%20Meal%20Frequency%20%E2%80%94%20How%20Many%20Meals%20Should%20You%20Eat%20per%20Day%3F&text=There%20is%20a%20lot%20of,your%20metabolism%20from%20slowing%20down.
- https://louisville.edu/medicine/departments/familymedicine/files/L081611.pdf
- https://www.medicalnewstoday.com/articles/is-it-better-to-eat-several-small-meals-or-fewer-larger-ones
- https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6520689/
دیدگاه‌ها
(0)