دیابت زمانی رخ می‌دهد که سطح قند خون از حالت تعادل خارج شود. در دیابت نوع یک، بدن قادر به تولید انسولین نیست؛ بنابراین نیاز به تزریق انسولین است. در مقابل، دیابت نوع دو، با وجود انسولین، به دلیل کمبود یا استفاده‌نکردن مناسب از طریق بدن بروز می‌یابد. این نوع دیابت معمولاً در ابتدا بدون نشانه است و اغلب پس از سی‌سالگی ظاهر می‌شود. در مراحل اولیه، کنترل آن با دارو، رژیم غذایی، ورزش و در موارد پیشرفته‌تر، با تزریق انسولین امکان‌پذیر است.
عواملی مانند چاقی، سن بالای ۴۵ سال، چربی خون و فشار خونِ بالا، خطر ابتلا به دیابت را افزایش می‌دهند. همچنین، چاقی و کم‌تحرکی حتی در سنین جوانی می‌توانند منجر به دیابت شوند. طبق گفته‌های رییس مرکز مدیریت بیماری‌های غیرواگیر، در حال حاضر ۴۶۰ میلیون نفر در جهان دیابت دارند؛ در ایران، یازده درصد افراد بالای ۲۵ سال، معادل ۵٫۵ میلیون نفر، به این بیماری مبتلا هستند. حدود دوازده درصد از بودجۀ سالانۀ خدمات بهداشتیِ کشورها صرفِ درمانِ دیابت و عوارض آن می‌شود. پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۴۰ این آمار، دو برابر شود. در ایران، ۷۵ درصد مبتلایان به دیابت از بیماریِ خود آگاهی دارند و برای شناساییِ بقیه، آزمایش قند خون به تشخیصات منظمِ افراد بالای ۳۰ سال اضافه شده است. مطالعات نشان می‌دهند که افراد مسن بالای ۶۵ سال، دو برابر بیشتر به این بیماری و زنان نیم درصد بیشتر نسبت به مردان به دیابت مبتلا می‌شوند. علاوه بر این، شش استان یزد، سمنان، خوزستان، گلستان، البرز و مازندران بیشترین میزان ابتلا به دیابت را دارند. به طور متوسط، سیزده تا شانزده درصد افراد بالای ۲۵ سال در شهرها دیابت دارند که این میزان در شهرها ۱٫۵ برابر بیشتر از روستاها است.