ترشی، جوهر طعم و نشاط در سفره‌های ایرانی است. این خوراکیِ خوشمزه و ترد که اغلب در شیرۀ انگور تهیه می‌شود، لذت‌بخش است و حس نوستالژیک و وسوسه‌انگیزی به همراه دارد. حتماً شما هم با خواندن این جملات، به یاد طعم ترشی‌هایی که تاکنون چشیده‌اید، افتاده‌اید و دهانتان به یاد آن‌ها آب افتاده است! شاید همین حالا دوست دارید به آشپزخانه بروید و به دبۀ ترشیِ مخفی در انباری‌تان ناخنکی بزنید. قبل از اینکه سمت ترشی‌های وسوسه‌انگیز حمله کنید، بیایید کمی بیشتر دربارۀ این واژۀ جذاب بیاموزیم!
ترشی، چاشنیِ خوش‌طعمی است که از سبزیجات، میوه‌ها و صیفی‌جات، بیشتر در شیرۀ انگور تهیه می‌شود. در زمستان‌ها که دسترسی به سبزی‌های تازه کمتر است، ترشی به‌عنوان چاشنی فوق‌العاده‌ای عرضه می‌شود. سرکه، کلیدی‌ترین عنصر در ساخت ترشی است که باید تا حد امکان خالص باشد. رایج‌ترین سرکه از انگور ساخته می‌شود، اما در برخی مناطق ایران مانند شیراز، از آب انار، آبغوره، آب نارنج، آب لیمو، رب انار و سماق نیز برای تهیۀ ترشی استفاده می‌کنند.
تنوع ترشی‌ها در ایران چشمگیر است. از معروف‌ترین آن‌ها می‌توان به ترشی سیر، هفت‌بیجار و لیته اشاره کرد. در میان این ترشی‌ها، سیرترشی بیش از همه محبوب است و در سراسر ایران مصرف می‌شود. جالب است بدانید که ارزش غذایی و داروییِ سیر ترشی با گذشت زمان افزایش می‌یابد. پس از گذشت چهار تا پنج سال، رنگ ترشی سمت سیاهی می‌رود و طعم آن شیرین می‌شود که به آن سیرترشیِ کهنه گفته می‌شود. سیرترشیِ هفت‌ساله، به‌عنوان ترشی کاملاً رسیده شناخته می‌شود و میان مردم باورهای گوناگونی دربارۀ خواص آن وجود دارد.
منابع:
کتاب دانشنامۀ فرهنگ مردم ایراندیدگاهها
(0)