عاشق بازی و جنب‌و‌جوش و بدو‌بدو بودم. هروقت مامانم از خرید می‌اومد، کیسه‌های خرید رو بلند می‌کردم. شنیدن ماشالاماشالاگفتن‌های مامانم قند تو دلم آب می‌کرد. هروقت آشپزی می‌کرد، برای شیطونی لای دست‌و‌پاش می‌پیچیدم و کمکش می‌کردم.
اما هرچی بیشتر به سمت بزرگسالی رفتم،

مثل همه پسرهای دیگه فاصله‌م از خونه و خانواده بیشتر شد!

غذاهای فوری ناسالم هم، جای دست‌پخت مامانم رو گرفت.

به خودم نگاه کردم و دیدم با این که سنی ندارم،

درگیر اضافه وزن شدم.

هر بار که یک ماده غذایی جدید می‌دیدم، می‌ترسیدم.

حس ترس و نگرانی از ندونستن و نتونستن، سراسر وجودم رو گرفت!

آیا خانواده‌م هم همین ترس‌ها رو دارن؟

چطور می‌تونم خودم و اون‌ها رو از این ترس نجات بدم؟

از کجا باید شروع کنم؟

با این همه نگرانی و دغدغه، چطور می‌تونم به‌تنهایی مواجه بشم؟